ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ …ΑΚΟΜΑ

Η τραγική συντεχνία και τα τσιράκια της αντί να μετρά αντίστροφα για την ημέρα της οριστικής διαγραφής της από τα μητρώα της ιστορίας μας, έχει καταφέρει στηριζόμενη και από εμάς τους ίδιους να επιπλέει στον αφρό. Είναι αξιολύπητο και μοναδικό παγκοσμίως φαινόμενο να σε ξετινάζουν καθημερινά, αποκόπτοντάς σε από το δικαίωμα σου στην εξέλιξη και εσύ αγαπητέ ανώνυμε συνάδελφε να χαζογελάς προσφέροντάς τους το ακατανόητο άλλοθι με την αποδοχή σου. Όταν εν τέλει ξαναγραφτεί η ιστορία, έχω την απορία να ακούσω τι θα ομολογήσεις στους απογόνους σου για τις πράξεις που ενώ μπορούσες να κάνεις, δεν έκανες ποτέ σου. Πώς θα αντικρίσεις τον καθρέπτη σου βλέποντας τον άμοιρο τον εαυτό σου ανήμπορο και σκυθρωπό;. Πώς θα ζητήσεις συγνώμη από τη συνείδησή σου;. Και όλα αυτά γιατί σήμερα λειτουργείς σα βολεμένος παρότι δεν είσαι.
Αισθάνομαι τυχερός που μέσα σε αυτό το σκοτάδι συνάντησα στο δρόμο μου ανθρώπους ικανούς και άξιους συναγωνιστές σε μοναχικό δρόμο. Μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, είναι η αλήθεια, αλλά πεφωτισμένους και με αποθέματα διάθεσης για μάχη μέχρι τελικής πτώσης. Είναι εύκολο ξέρεις να αρθρογραφείς σε ένα site καλυπτόμενος από την ομπρέλα της παντοτινής σου ανωνυμίας και να πουλάς ….ιδανικά και παχιά λόγια οργής. Το δύσκολο είναι να ονοματίσεις την οργή σου και να εναντιωθείς στο απαρτχάιντ με έργα. Πίστεψέ με αυτό είναι που σε γεμίζει με περηφάνια και σε κάνει πιο δυνατό.